عشق به فلسفه در دختران نوجوان

از کجا شروع کنم؟

از سوال های ذهن آشفته ام

که ناگهان همچون موج سهمگینی دریای افکارم را متلاطم کرد؛

اینکه چه کسی هستم ؟

هدفم از این زندگی چیست ؟

کارهایی که تا به حال انجام دادم واقعا چیزی است که برایش متولد شده ام ؟

سوال هایی بود که آغازکننده ی موج جدیدی از زندگیم شد.

گویی تا به الان چشمانم را بر روی حقیقت بسته بودم و فقط رو به رویم را میدیدم. نگاهم را نسبت به زندگی محدود کرده بودند و من تازه بیدار شدم.

آشناییم با فلسفه بهترین حس بود، جزیره ای بود بزرگ در میان اقیانوسی که در آن در حال غرق شدن بودم.

اینکه میدیدم درک میشوم خودش عالمی بود.

ولی فلسفه فقط یک جزیره نبود، فلسفه دنیای دیگری بود.

ارزش هایم همه تغییر کردند.

مشکلاتم نیز از همین جا بیشتر شد که شک و تردید، بدترین آن بود.

در اوج نوجوانی در شک و تردید بودم اینکه آیا راهی که میخواهم بروم درست است؟

تردید هایم به ترس تبدیل شد و ترس به بزرگترین مانع برای ادامه راهم تبدیل شد.

سایه ترس تمام زندگی ام را فرا گرفت و من در همین نقطه از زندگی ام ماه ها متوقف شدم.

در همین هنگام فلسفه بود که به من میگفت تفکراتت درست است.

برو.

ادامه بده.

بعد از خواندن فلسفه دوباره قدرت میگرفتم. اینکه میدیدم با من موافق است ارزشمندترین هدیه ی آن روزهایم بود؛ ولی قدرت ترس بیشتر بود.

جنگ بین ترس و تردیدهایم با خواسته های قلبیم همچنان ادامه داشت به همراه عوارض بسیار چون بی خوابی های شبانه، کاهش شدید تمرکز و ...

کاری نمیکردم. در دوراهیی مانده بودم که هیچ کدام را انتخاب نمیکردم و همان جا مانده بودم پس همان موقع بود که خواب را به بیکاری و درگیری ذهنی ترجیح دادم.

آن روزها مانند ترسوها در گوشه ای میخوابیدم. روزهایم با خوابیدن میگذشت. نه میتوانستم راهی که با اجبار در آن قرار داشتم را ادامه دهم و نه راهی که خودم خواهانش بودم.

بارها شکست خوردم دیگر سراغ تفکرات خودم و فلسفه نرفتم؛ ولی دوباره به سمتش جذب میشدم.

سعی میکردم زندگی عادی روزهای قبلیم را داشته باشم ولی فلسفه و نداهای قلبم از اینکار جلوگیری میکردند.

در آن روزها در اوج موفقیتم بودم در درس، ورزش و .... ولی چه چیز باعث شد قید همه ی این موفقیت هایم را بزنم ؟

این سوال بیشتر از هرچیز دیگری مرا به شک مینداخت "آیا زندگی عادیم واقعا بهتر نبود ؟".

فلسفه به من میگفت من کیستم، بیشتر از هرچیز دیگری به پرسش هایم پاسخ میداد. خواندن نظریه فیلسوف های مختلف به من تجربیات جدید میداد.

گوته میگفت : "کسی که از سه هزار سال بهره نگیرد تنگدست بسر میبرد " و من تا به الان تنگدست بودم، تنگدستی بودم که فکر میکردم تا به آن موقع درست زندگی کرده ام. ذهن و فکرم تماما در یک میداد دید کوچک و محدود میچرخید و فلسفه هر روز این میدان دید را بزرگتر میکرد.

در این میان شروع به یادگیری موسیقی کردم و موسیقی باعث شد بیشتر به سمت فلسفه روی بیاورم. گویی تمام تفکراتم را بر روی ساز پیاده میکردم. موسیقی زنده بود با من حرف میزد، زندگیم را به نمایش میگذاشت ولی همان موقع بود که فهمیدم داستان زندگی هرکس فقط برای خودش جذاب و شیرین است هرچند زندگیم برای خودم نیز تا به الان هیچ جاذبه ای نداشته است.

با تمام همه ی این تردید ها و ترس ها فلسفه تنها چیزی بود که من را به سوی خود جذب کرد. طعم شیرین زندگی را میداد؛ زندگی نه فقط به معنای نفس کشیدن بلکه به معنای داشتن قلبی گرم.